دلـــمـ رآ مــے پـیـچــَـمـ لـــآے پـَـتــو
شــآیـَـد ســَـرمــآ نـخــورد از بـسـ کـــﮧ
رفـتـــآر ایـטּ روز هـآیـتـــ سـَـرد اسـتـــ
+چـــﮧ بیـــهــود ـهـ اختــــرآعـ شـُــد ... « سـَـمـ »!
« شکنـــجـــﮧ»
« تیـــغ »
« چـــو بــﮧ دآر » .
و امثــآلــ اینـــهـــآ!
وقتــے یـکـــ خـــآطــر ـهـ مــے تــَــوآنــــد:
نفســـتــ را بنـــد بیـــآورد ، زمــــیــטּ گیــرتـــ کنــــد
تــــو را بـــﮧ گـــریـﮧ بینـــدازد ، خونــتـــ را بـــﮧ جــــوشــ آورد و ...
تــا رفتگـــر ببــــرد ! بیچــاره او
ما بقــی را هم نقــدا” بــا خود بــه گور می بـــرم
ما بقــی همــان ” آرزوی بــا تــو بودن ” است
نتــرس جانکم
حتــی آرزوی ِ داشتنت را هم بــه کســی نمی دهم